سکانس آخربرای کیارستمی

یکی ازحزن انگیزترین روزهای اهل هنرواهالی دل رقم خورد.بزرگ سینماگرایرانی عباس کیارستمی سکانس پایانی عمرش راهم اجراکردورفت.اوکه عاشق زندگی وماندن بودبارهاگفت اگربین ماندگارشدن خودم وآثارم حق انتخاب داشته باشم ماندن خودم رانتخاب می کنم این یعنی یک فلسفه عمیق زندگی وارزش بالای ماندن برای نابغه ای متفاوت.

درزمانه ای که اکثرمردم درافسردگی وبی تفاوتی روزهاوسالهارابه بطالت می گذرانندوگاه جوانان اندیشمندوبسیارباهوش بخاطرغمزه یار یابی وفایی معشوق خودرابه خاک ذلت وتباهی می افکنندباآه وناله وفغان آرزوی مرگ می کنندوپستهایشان پراست ازعکس قبروتابوت ونوشته های به امیدچنین روزی....عباس کیارستمی ازماندن وزندگی کردن دم می زندآنقدرمتفاوت ازدیگران است که اگرازبزرگان بپرسی می گویندآرزودارم بمیرم واثری ارزشمندازخودبجای بگذارم امااومی گویدآرزودارم که بمانم وآثارم نباشندزیراکه اوخودمولدآثار ارزشمنداست وماندنش یعنی خلق  آثارستوده وجدید.کیارستمی رابزرگان نتوانستندتوصیف کندچه رسدبه حقیری چون من. دنیابه اومباهات می کردوایران به اومی بالیدآبروی هنرهفتم ایران وثقیل ترین وزنه سینمابود.

آری  قیصرسینمای ایران ازباغ گیلاسش برون شدوبه سوی خانه دوست رهسپارگشت.....خدایش بیامرزدوهم قطارانش راحفظ کندوبه ماصبروعباسهای دیگرعطافرماید...آمین...