نوروزمی آید

بوی

بوی بهارهمه جاراپرکرده.پرستوهاسررسیده وشکوفه قامت خشک وبی روح درختان راآذین بسته است.زمین ونفس میکشد.همه به تکاپوافتاده اندچراکه خبری درراه است.نوروزدرپیش است.عیدباستانی آریایی،عیدکوروش،عیدزردشت،عیدپیشدادیان وآیندگان.هرنژادورنگ ومذهبی درقلمروفرهنگ کهن پارسی این آئین خجسته راجشن می گیرد.برای هرآئنی رسومی هست وبرای عیدهم لباس نو،خانه تکانی وعطرافشانی،خوراکی های لذیذوتنقلات رنگارنگ وشیرینی ومیوه برجلای عیدوهفت سین آن می افزاید.کودکان ازهمه شادترندزیراکه بالباسهای زیبای خودبردیگران فخرمی فروشند.اماخریدارفخرآنان غیرازوالدین کیست؟؟؟؟؟؟؟؟

نگاه های حسرت آلودکودکان فقیروکم بضاعت بهترین خریدارامطاع آنان است.هرکس که فقط به چشم سرنگاه کندبسیاری ازاین کودکان وخانواده های فقیررادراطراف واکناف خودمی بیند.شایدکمی اهمیت دهدیاندهد.اماآنکه به چشم دل مینگردشراره آتشی دروجودش زبانه می کشدوتاسهمی ازشادی خودوخانواده اش رابه آنان اختصاص ندهدآرامش به اردوی دلش نخواهدآمد.

چگونه میتوان چشمهای معصوم کودکان کم بضاعت ودستان خالی والدینشان رادیدوازکنارشان بی تفاوت ردشد؟؟؟؟

چگونه میتوان سفره خودراآراست درحالیکه سفره های بسیاری تهی است؟؟؟؟

چگونه میتوان ازتیرنگاه حسرت آلودآنان فرارکرد؟؟؟؟

مگرنه این است که فردوسی پاکزادفرموده بنی آدم اعضای یک دیگرند

انسانیت ودلسوزی نه رنگ ودین ومذهب می شناسدونه جنسیت وسن وسال

انسان بودن تنهاپوشیدن لباس فاخروآداب اجتماعی مرسوم نیست.بازهم وقت آن رسیده که درحدتوان خوددل دیگران راهم شادکنیم تاوقتی شادمان برسفره هفت سین منتظرتحویل سال باشیم بدانیم دلی راشادکرده وبرسفره عیدنشانده ایم که عیدواقعی رسیدگی ودستگیری ازافتادگان است.

چندروزی برای این همت والازمان باقیست بشتابیم وشخصادست به اقدام زنیم.قطعااثرات آن رادرزندگی خودخواهیم دید.

باآرزوی سالی خوش وپرازخیروبرکت وشادکامی برای همه