یلدای مهربانی

تا یلدای معروف پارسی شبی فاصله است.همان طولانی ترین شب سال که برروال رسم اجدادی همگان به تکاپوی تهیه سفره های رنگین تنقلات گوناگونند.دانه های یاقوتی انارها وآجیل ومیوه وغذاهای لذیذ وجمع گرم خانواده هاکه قدیم حافظ خوانی وشعروتفال بودوداستان سرایی وخاطره گویی وشادی  واکنون همان سفره ها وبجای خوش وبش ولذت ازهم صحبتی همه سردرجیب مراقب مدرن که همان گوشی وشبکه های اجتماعیست فروبرده اند.بسیاری آدمهابصورت فیزیکی درکنارهمندودرواقعیت جای دیگرسیرمی می کنند.برای صحبتهای دیگری سرتکان میدهندوگاه تاییدمی کنندامااصلاحواسشان به گفتاراونیست بلکه به تلگرام وکامنتهاست.این گوشه رابگذاریم وسراغ شب طولانی سال برویم که برای فقرا شبی بدترازهمه شبهاست اگرچه یکدقیقه بلندتراست اماهمین یک دقیقه یعنی دقیقه ای سوزسرماوگرسنگی وخواری بیشترکشیدن ،یعنی دستهای خالی وصورت خجل پدر وسرافکنده مادر دربرابرکودکان چشم به راه تنقلات شب یلدا........

آه ازاین شب طولانی که برای عده ای قلیل لذت وافروبرای عده ای کثیرذلت وخجلت بسیار است. قدیماکه همه نزدیک بهم بودندوکسی یک شبه به عرش اعلی نمی رسیدوعده ای یک شبه به خاک سیاه نمی نشستند همان موقع که بعدازچندسال زحمت امیدصاحب خانه وماشین شدن راداشتی واکنون شبوروزدوندگی وسه شیفت کارکفاف نان شبت رانمی دهد.همان قدیمهاکه مردم به دادهم می رسیدندو هم وغمشان کلاس گذاشتن وابرازبرتری نبود.سادگی وصفاموج می زدیادم می آیدکه تنهاماتلوزیون داشتیم وکل کوچه مهمان یک برنامه کودک یافیلم سینمایی می شدند.شادی وصمیمیت واقعی نه مصنوعی اکنون برقراربود.اماحالافاصله هاهزاران کیلومترشده همه یا دنبال کلاس گذاشتنند ویادنبال بدبختی های خودکسی راندیدم که باتنام وحوداحساس خوشبختی کند.انشالله که اینطورنباشدروزگارهمه به شادی تغییریابدودراین ایام سرماویلدافقرا رادریابیم وبعدهم خودمان وبستگانمان رادریابیم که چقدفاصله عاطفی بین ماست.یلدابرهمه مبارک فال همه به نیکی دل همه به شادی انشالله