میلادحسین ع روزپاسدار

چگونه می توان نادیده گرفت وننوشت ازبزرگ مردی که قلب هرانسان آزاده ای رادرهرجای عالم وبا هرکیش ومذهب به خودجذب می کند.آنچان که ازاقصی نقاط جهان شیعه وسنی مسیحی ویهودی وبودایی درسالگردقربانی شدنش به راه کرامت وآزادگی سوگواری میکنندواوراکشته جهل وبی خبری وکینه وتندروی می دانند.همانهاکه امروزپرچم داعش رابرافراشته اندقاتلان اودرصده های قبل بودند.بی شک اگرعلماوبزرگان دین وخلفای راشدین رضی الله عنه درقبل ازاوازچنین ماجرایی آگاهی می یافتندبراوومظلومیتش می گریستندوشایدهم برجهل وتکفیرقاتلان اوبیشترمی گریستند.اماچه چیزخلایق رابه این آزادمردیگانه علاقمندنمود؟شایدمهربانیش حتی بردشمنان که آب وغذای خودوهمراهانش راباسپاه تشنه وخسته دشمن تقسیم کرد.شایدهم صلح دوستی اوکه بارهاازجنگ پرهیزکردواصرارکردکه اگرنمی گذاریدبسوی مقصدبروم لااقل اجازه دهیدبه مبداخودبازگردم.شایدهم شکیبایی بی حدش برمصاب وفشارها.یاشایدرضایت بی چون وچرایش  به خواست پروردگارآنهم دراوج گرفتاری به بلایاوازدست دادن عزیزان.آزادگیش رانگفتیم که باعلم به کشته شدن خودوهمراهان وبه اسارت رفتن زنان وکودکان بازهم تن به ذلت ندادوپرچم ابدی هیهات من الذله رابرافراشت تادرهرگوشه عالم کسی صدای اورابشنودلبیک وتائیدش گویدوبس. اوبزرگ مردی فراملیتی ومتعلق به همه عالم بشیریت ابودکه توصیفش دریک قالب نمی کنجد.کیست که قبرشش گوشه اش راببیندودل آزاده اش نلرزد.دلی که زنده باشدبه تپش خواهدافتادودرجوارش فیوضات معنوی راکسب خواهدکرد.خیلی هاخودرامنتسب به حب اومیدانندازجمله قشری بنام پاسدارآنان که ازنظرخیلی ازغربیهاتروریست هستنددرحالیکه دربسیاری برحه هامظلومانه باتروریستهاومتجاوزان جنگیدندوسینه هاشان لبریزازسرب داغ شد.آنان که نفسهاشان ازسلاح های شیمیایی غرب به شماره افتادوگرفت.اگرزنده ماندنددههاسال برتخت ومتصل به کپسول اکسیژن زجرمی کشندوخم به ابرونمی آورند.آنان که درخان طومان وحلب درمحاصره وحشی ترین تروریستهاشجاعانه جنگیدندوکشته شدندواسیر،تاداعش وداعشیان به شرق وغرب سرازیرنشوندوروزگارسیاه جهان رابه فتوحات خودسیاهترنکنند. 
میلادحسین ع است وروزپاسدار،ماهم برواوویارانش درودوبرکات خداوندرامی فرستیم.