مجادله بامولانا

مشنو ازنی ؛.نی ندارد روح وجان
ناله های نی زن است دراو عیان
تا مرا یارم ز عشق خود برید
جان ما هم ناله ی عالم خرید

می زنم چون نی زهجر او نفیر
از نفیرم ناله آرند خرد و.پیر
مایه ى هجرم فقط یک سیب بود
لذت نفسی ؛ولی تقدیر بود

سرخی سیبی مرا آواره کرد
از بهشتم ساکن سیاره کرد
کی روا باشد ز ابلیسم گله
تا که این نفسم برآرد هلهله

آنچه یارم با دل زارم نمود
آتشی ست حوا بر پایش نمود
آدمم ؛ از آدمیت خسته ام
بس که نامردی ز آدم دیده ام

مشنو از نی من ز نی گویا ترم
گرچه درویشم ؛به عشق اولا ترم
های های گریه هایم نیمه شب
روی یارم را ز.من دارد طلب

تا شنیدی نای نی را هر زمان
آتش عشقی از آن نجوا بخوان
عاشقان گر چه به ظاهر باخته اند
عشق حق را در درون اندوخته اند